Do danas je poznato više od 1000 vrsta koje su grupisane u nešto više od 200 rodova. Nazivaju se zlatne alge zbog karakteristične boje talusa. Ove alge imaju široko geografsko rasprostranjenje, a nalaze se u slatkim, brakičnim i slanim vodama. Ipak, najčešće se nalaze u čistim slatkim vodama na području umereno kontinentalne klime. Specifična zajednica ovih algi naseljava sfagnumske tresave. Najveći broj predstavnika se obilno razvija u toku hladnijih godišnjih doba, odnosno u rano proleće i kasnu jesen. Iako među zlatnim algama ima epifitnih i bentosnih organizama, najveći broj vrsta naseljava plankton.
Morfologija: Ove alge se odlikuju velikom morfološkom raznovrsnošću. Većina vrsta iz razdela zlatnih algi spada u kategoriju jednoćelijskih i kolonijalnih algi. Relativno mali broj predstavnika se nalazi na višem morfološkom nivou. Međutim, i kada su na višećelijskom nivou morfološke organizacije, talusi zlatnih algi su dosta jednostavni. U okviru razdela su zastupljeni sledeći morfološki tipovi talusa: rizopodijalni, monadoidni, kokoidni, trihalni i heterotrihalni. Najveći broj kolonijalnih vrsta nema stalan broj ćelija u koloniji. Najveći broj predstavnika se odlikuje talusom čija veličina iznosi nekoliko desetina mikrometara, ali su poznate i končaste vrste čiji talus može biti veći i od 10 centimetara.
Ekstruzomi: Zlatne alge poseduju dva tipa organela za odbranu i hvatanje plena, a to su mukocisti i diskobolocisti. Ove organele su ranije smatrane identičnim kao i slične strukture kod predstavnika iz razdela Haptophyta, Dinophyta i Raphidophyta. Mukocisti sadrže granulirani materijal koji je okružen jednom membranom. Kada se oslobodi sadržaj mukociste zadobija izgled končaste mreže koja obavija spoljašnji deo ćelije. Diskobolocisti su slično građeni kao i mukocisti, a njihov prvi detaljan opis je dao 1970. godine Hibberd proučavajući vrstu Ochromonas tuberculatus. Diskobolocisti se nalaze u spoljašnjem sloju citoplazme. Sastoje se od jedne membrane, a sa spoljašnje strane membrane se nalazi diskoliko udubljenje. Ispaljivanje diskobolocista je eksplozivno. Nakon eksplozije sadržaj se preobličava u tanke niti duge između 6 i 11 mikrometara, a disk daje sluzavu masu. Nakon ispaljivanja diskobolocista ćelija se vrati u nazad oko pet mikrometara. Mukocisti i diskobolocisti nastaju u području Goldžijevog aparata.
Plastidi: Hromoplasti se nalaze u blizini ćelijskog zida. U ćeliji se nalazi samo jedan ili dva hromoplasta, a retko nešto veći broj. Od hlorofila su prisutni a, c1 i c2, a prisutni su i različiti karotenoidi od kojih se u najvećim količinama sreće fukoksantin. Hromoplasti su okruženi sa dve membrane hromoplastnog endoplazmatičnog retikuluma. Spoljašnja membrana endoplazmatičnog retikuluma je obično u kontinuitetu sa spoljašnjom membranom jedrovog ovoja. Tilakoidi se najčešće nalaze u grupama koje izgrađuju tri tilakoida. Pirenoidi se nalaze unutar hromoplasta. Sastoje se od granuliranog područja koje se jasno razlikuje od strome hromoplasta. Tilakoidi obično delom prolaze kroz pirenoid.
Primećeno je da se hromoplasti vrste Ochromonas danica nalaze u obliku malih proplastida ukoliko se ćelije razvijaju u tami. Proplastidi sadrže jedan tilakoid, nekoliko malih vezikula i veći broj zbijenih granula. U proplastidima se nalazi mala količina hlorofila a koja čini svega 1,2% količine koja se nalazi u razvijenom hromoplastu. Kada se ćelije sa proplastidima ponovo nađu na osvetljenoj podlozi, male vezikule se fuzionišu i transformišu u tilakoide. Nakon dva dana na svetlosti proplastidi dostižu oblik i građu potpuno razvijenih hromoplasta. Međutim, tek nakon osam dana proplastidi sintetišu količinu hlorofila kakva se nalazi u potpuno razvijenom hromoplastu.
Rezervne materije: U protoplazmi zlatnih algi se mogu sresti i lipidne kapljice. U mladim ćelijama se najčešće nalazi manji broj lipidnih kapljica. Sa starenjem ćelija, lipidne kapljice postaju veće i brojnije, a dešava se da gotovo potpuno ispune protoplazmu. Glavna rezervna supstanca zlatnih algi je hrizolaminarin (leukozin) koji predstavlja β-1,3 vezani glukan. Hrizolaminarin je smešten u vezikule koje najverovatnije nastaju u zadnjem delu ćelije. Do danas najveći broj istraživanja hrizolaminarinskih vezikula zlatnih algi je obavljeno na vrstama iz roda Ochromonas. Pretpostavlja se da hrizolaminarinske vezikule kod predstavnika drugih rodova imaju i dodatne funkcije. Primećeno je da su hrizolaminarinske vezikule mnogo veće kod zlatnih algi koje su se razvijale u tami na sintetičkom medijumu nego kod algi koje su se razvijale na svetlosti. Ova činjenica je u suprotnosti sa pretpostavkom da hrizolaminarinske vezikule služe za deponovanje produkata fotosinteze. Zbog toga se danas pretpostavlja da hrizolaminarinske vezikule imaju i funkciju digestivnih vezikula koje razlažu hranljive supstance unete u ćeliju.
Ostale organele: U vegetativnim ćelijama se uvek nalazi jedno jedro koje ima kruškolik oblik. Nalazi se na prednjem kraju ćelije i pruža se u pravcu bazalnog tela. U prednjem delu ćelije se nalazi samo jedan veliki Goldžijev aparat koji je često u neposrednoj blizini jedra i prema njemu zauzima konkavan položaj. Kontraktilne vakuole se nalaze u blizini jedna druge. Smeštene su najčešće na prednjem kraju ćelije i to u blizini Goldžijevog aparata. Kod velikog broja vrsta se javlja kompleksni sistem vezikula udruženih sa kontraktilnim vakuolama. Ovako građen kompleks organela podseća na puzule predstavnika razdela Dinophyta.
